Φώτη Κόντογλου, "Ο κούκος"
Αφιερώνεται στον Π. ΓΑΡΑΤΖΟΓΙΑΝΝΗ
Ο κούκος είναι ένα ερημικό πουλί. Τρουπώνει βαθιά μέσα στο δάσος, και λέει το απλό του τραγούδι: Κούκου, κούκου, κούκου!
Δεν τραγουδά για να τον ακούσει κανένας, γιατί για τον κούκο δεν υπάρχει κανένας. Κι έπειτα το τραγούδι του είναι τιποτένιο, ένα τίποτα: Κούκου!
Μα άραγες δεν έχει καρδιά ο κούκος; Κλαίγει ή τραγουδά ή λέει το Φως ιλαρόν, τώρα το βράδυ;
Εκατομμύρια κλαριά τον ζώνουν. Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω απ’ το σκοτεινό βουνό· αυτός όλο όλο που ξέρει, είναι τούτο το τίποτα: Κούκου!
Αυτός δεν είναι μήτε ψάλτης μήτε βιολιτζής μήτε στρατηγός μήτε καραβοκύρης· όλ’ αυτά τα ζούζουλα δεν ξέρει κιόλας πως υπάρχουν στον κόσμο.
Το φτεράκι του ανατριχιάζει, τα πόδια του σφίγγουν το κλαρί και φωνάζει: Κούκου, κούκου!
Το δάσος είναι έρημο· μα ο Θεός χαϊδεύει το σκούρο του το φτερό· ακούγει το παράπονο του.
[Σουρούπωμα μέσα σ’ ένα έρημο δάσος του Άθωνα - Μάης 1923]
