ΓΑΛΑΝΑΚΗ ΡΕΑ, ΕΛΕΝΗ Ή Ο ΚΑΝΕΝΑΣ / GALANAKI REA, ELENI OR NOBODY

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ:
Του Έρωτα... και της Αγάπης...
(Η γυναικεία ματιά)

ΡΕΑ ΓΑΛΑΝΑΚΗ, Ελένη ή ο Κανένας (1998)

Θα σας πω ένα παραμύθι. Για μια κοπέλα Ελληνίδα ... που ντύθηκε σαν παλικάρι για να περιπλανηθεί στον κίνδυνο και να γνωρίσει την αλήθεια. Το πρώτο αληθινό ήταν που έμαθε καλά μια τέχνη. Το δεύτερο ήταν που αγάπησε έναν άντρα, έναν ζωγράφο, αλλά δεν κάτεχε ούτε πώς να του το πει ούτε πώς να τον κάνει να την αγαπήσει. Φρόντισε λοιπόν και γίναν φίλοι, αυτή πάντοτε ντυμένη σαν παλικαράκι. [...]
Η τρίτη η αποφασιστική αλήθεια ήταν του ανέμου. Τίποτε στη ζωή δεν είναι πάντα μόνο ένα. ...
-------------------------------------------------------------------------------------------
Εξακολούθησα να φορώ κουστούμια για να ζω μόνη και να ταξιδεύω με ασφάλεια. Η όποια κι αν ήμουνα Ελένη είχε μάθει να γίνεται κυριολεκτικά αόρατη, μόλις περνούσε το ... μαγικό δαχτυλίδι των αντρίκειων ρούχων. Την αντικαθιστούσε αμέσως η εικόνα ενός νέου άντρα, ονομαζόμενου Κανένας, που με μύριους κινδύνους έπρεπε να πλανηθεί στους δρόμους για το καθιερωμένο ταξίδι της γνώσης, ώσπου τέλος ώριμος πια, να ελευθερώσει το καλό, αφού συνήθως αυτός ήταν ο σκοπός αυτής της περιπλάνησης. ...
Εγώ, ό,τι κι αν έλεγε τούτο το εγώ, είχα ομόσει στην αγάπη της ζωγραφικής. Έπρεπε να ξεχάσω στο δικό μου σώμα και το κρυμμένο θηλυκό και το ψευδεπίγραφο αρσενικό, αν ήθελα να λέγομαι ζωγράφος.... (σσ. 86-87)

Κι αν φανέρωνα τα αισθήματά μου [στον Σαβέριο] ποιος θα τα αναλάμβανε, η Ελένη ή ο Κανένας; Πρώτη φορά ύστερα από τόσα χρόνια η εντός μου Ελένη εξεγέρθηκε εναντίον του Κανένα, όπως πάντα εξεγείρεται η ζωή εναντίον του θανάτου. Αν ενικούσε η Ελένη, θα έχανε όλα τα προνόμια που της υποσχόταν ο Κανένας. Αν ενικούσε ο Κανένας, τότε εγώ θα έχανα για πάντα την ψυχή μου. [...] (σσ. 92-93)
Διασχίσαμε το Μερκάτο και ανεβήκαμε στον τέταρτο όροφο, όπου έμενα. Τον παρακάλεσα να μείνει λίγο στο σαλόνι. Του πρόσφερα ένα ηδύποτο. [...]
Έτρεξα στο διπλανό δωμάτιο και πέταξα από πάνω μου τα αντρικά ρούχα. Άκουσα δυο φορές αδέξιο το δάχτυλό του να χτυπά τα πλήκτρα, σημάδι ανησυχίας ή εκνευρισμού, ενώ ντυνόμουν ακριβώς όπως τότε (πριν χρόνια), που τον είχα (πρωτο)συναντήσει. Με την μπροκάρ γαλάζια φούστα, τη ζακέτα από το ίδιο ύφασμα, την άσπρη μπλούζα με το δαντελένιο γιακαδάκι, την πορφυρή μεταξωτή εσάρπα, τις κεντημένες γόβες με το χαμηλό τακούνι. Δεν λησμόνησα την ασημένια ζώνη, τον σταυρό στο στήθος, την καρφίτσα στη ζακέτα. Ήμουν και πάλι η Ελένη. Έτσι κίνησα το πόδι να τον ξαναβρώ, όπως θα το κινούσα για να μπω στο πλοίο της αιχμαλωσίας.
Έτσι εμφανίστηκα μπροστά του. Αλωμένη. Γυναίκα του.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Η Ελληνίδα η ντυμένη παλικάρι ... σοβαρή συγκινημένη είπε δυνατά για να την ακούσουν όλοι οι άνθρωποι της γης... ότι ο άντρας που έβλεπαν μπροστά τους δεν ήταν άντρας μα γυναίκα. Ότι βρέθηκε αναγκασμένη να ντυθεί με τέτοια ρούχα για να μπορεί να τριγυρίσει και ν’ αναζητήσει την αλήθεια. Είχε πιστέψει σε άλλα παραμύθια, που έλεγαν πως όταν ένα παλικάρι βγει σε αυτό το φιλοκίνδυνο ταξίδι στο τέλος βρίσκει την αλήθεια: παντρεύεται με την καλή του, γίνεται βασιλιάς, κάνει παιδιά και ζει ευτυχισμένο. Ήτανε όμως απαγορευμένο στις γυναίκες να βγουν σ’ αυτή την περιπλάνηση. Ποιος ξέρει αν με το αλλιώτικο μυαλό τους, δεν ανακάλυπταν στο τέλος πως η ποθητή αλήθεια δεν έχει μόνο μια όψη μα πολλές; Μαγεία, αμαρτία, τρέλα, ανατροπή αντί του γάμου, της εξουσίας, της συνέχειας, της ευτυχίας – ιδού το αποτέλεσμα που θα μπορούσε να χει η περιπλάνηση μιας γυναίκας. [...]
Αμέσως την αγάπησε ο ζωγράφος, που κι εκείνη αγαπούσε. Η αγάπη του στάθηκε μαζί και τιμωρία, όπως είναι καμιά φορά η αγάπη των αντρών. Αυτό δεν εφαινόταν από την αρχή, όταν ο άνεμός του την εσήκωσε σε δυνατή και τρυφερή αγκάλη, και την ταξίδεψε για λίγο στους εφτά ουρανούς. (σσ. 100-102)



Επιμέλεια ιστοσελίδας: Φιλοθέη Κολίτση