Χριστόπουλος Αθανάσιος / Christopolos Athanasios

Αθανάσιος Χριστόπουλος 

(1772-1847)

“Άμιλλα”

Δύο νέες εφιλιούνταν

και μαζί φιλοτιμιούνταν

στα φιλήματα να φθάσει

μια την άλλην να περάσει.

Άκουσε, με λέγ' η μία,

πώς φιλώ με μελωδία,

Άκουσε, με λέγ' η άλλη

πώς το φίλημά μου ψάλλει.

Καλέ, λέω, φιλενάδες,

τι είν' τούτ' οι χωρατάδες;

Με το άκουσε θα μείνω

τα φιλήματα να κρίνω;

Φέρτ' εδώ να τα γευθούμεν

κι έτσι τότε να ιδούμεν

ποίον έχει στην αράδα

περισσότερη γλυκάδα.  

-----------------------------------------------------

“Σύντροφοι”

Χθες το βράδυ βυθισμένος

εις τον ύπνον τον γλυκόν

είδα όλος τρομαγμένος

ένα όνειρον κακόν.

Εις βουνόν εγώ και ο Έρως,

και η αγάπη μου μαζί,

και ο Καιρός ο πάντα γέρος

ανεβαίναμεν πεζοί.

Η αγάπη σταματούσε

εις τον δρόμον τον σκληρόν,

και ο Έρωτας περνούσε

βιαστικά με τον Καιρόν.

«Στάσου», λέγω, «Έρωτά μου·

τόση βία διατί;

Η καλή συντρόφισσά μου

η αγάπη δεν κρατεί».

Τότε βλέπω και τινάζουν

και οι δυο τους τα φτερά,

και τον δρόμον τους αλλάζουν

και πετούν στ' αριστερά.

Απελπίζομαι, τρομάζω,

το κατόπι πιλαλώ.

Πού, ω Έρωτα, φωνάζω,

πού πετάς, παρακαλώ;

Τότ' ο άστατος γυρίζει

και με λέγει το παρόν·

Φίλ', ο Έρως συνηθίζει

και πετάει με τον καιρόν.

Από το βιβλίο:
Αθανάσιος Χριστόπουλος (επιμ. Ελ. Τσαντσάνογλου), Λυρικά, 
 Αθήνα: Εκδόσεις Ερμής, 1970, σσ. 57-58 & 69-70.